Op vrijdagochtend samenlezen we online met een vijftal dames die Nederlands leren (mannen ook welkom, alleen waren ze er niet). Omdat de voorbije sessies over stevige thema’s gingen, kozen we vandaag bewust ‘luchtige’ gedichten.  Onder andere dit van Kees Spiering:

Moment waarop het water bergopwaarts stroomde

‘Blijf je?’
vroeg hij
en zij zei:
‘Ja, ik blijf.’

Kees Spiering ° Dichter 14: Geluk ° Plint, 2019

We lachen over de vorm (de titel is haast langer dan het gedicht), verwonderen ons over hoe je met weinig woorden zoveel liefde kan uitdrukken. Dit internationale gezelschap (deelnemers afkomstig uit China, Polen, Wit-Rusland, Bulgarije) ziet heel wat momenten waarop dit gesprek kan plaatsvinden. Wie kan de zij zijn, en wie de hij? Zoveel mogelijkheden, altijd liefde, meestal romantiek…

Tot ik een andere suggestie doe en ik – onvoorbereid – volgend verhaal deel. Hoe een vriendin mij na enkele zelfmoordpogingen vertelde dat ze besloten had om te blijven leven, om hier te blijven, bij haar partner, bij enkele vrienden. Hoe ik in dat gesprek open de vraag stelde: ‘Je blijft’ en zij antwoordde ‘ik blijf’. (toegegeven, het gesprek verliep emotioneler dan uit deze woorden zou kunnen blijken)

Tijdens deze online sessie met deelnemers die geregeld zoeken naar Nederlandse woorden en bij wie internetlijnen wel eens haperen, deel ik dit moment. Eén deelneemster zegt “ik heb nu helemaal kippenvel” en een andere “bijna om te huilen en toch mooi.”

Als we mensen trainen om een begeleider samenlezen te worden, dan oefenen we uitgebreid op de neutrale faciliterende positie. Oftewel: jij vertelt niet wat deze zin of dit gedicht kan betekenen. Jij faciliteert zo, dat deelnemers alle ruimte krijgen om zelf betekenissen in te vullen.

Nu deel ik wel een ervaring. En het werkt. Dat is ook de kracht van op het juiste moment een persoonlijke inbreng doen. Om het gesprek nog dieper te laten gaan of om nog een andere kant van een tekst te belichten.

Het gesprek draait weer en eindigt weer luchtiger. We krijgen bedankingen op het einde van de sessie, “omdat we samen gelachen hebben en het soms triest mooi was.”